Welkom op de website van Pieternell

De goeie kant van de dunen.

Zitte mee je kont in de zeê. In augustus, op ‘t Volksbad van Domburg. Je bênen een klein bitje wied. Zò dat de opkommende golfjes net je vel kietele, en a je dan tussen je bênen kiekt is 't net of je op een 'eêl dun flientertje zilver zit. Het waeter is koel, je vel werm. As dat mekaore raekt, tintel je. Dan krieg je 'oendervleis. En dat is lekker.

De wuven van Domburg zitten te breien en te lullen over een ander bie de strandkotjes, vuuftig meter achter je. En de vinters spele vloekend voetbal, mae dae geef je nie om. Je bin tiene en je voelt j'n eige goed. Waerom je 'ier noe zit weet je nie, mae toch ook wè. Guus bin naebie aoltied bie de zeê.

Lekker in die lauwe zeê je tênen in rimpels laete trekke. Mee elk golfje zienk je iets dieper weg in 't zand en je moeder schreêuwt mee noen dà je om een beuteram moe komme. Mae je ei glad gin 'oenger. Wan je weet dat er paeliengwost op zit. En dat smaekt nie op 't strange. Moeders bin aoltied stom. Dus bluuf je zitte. Mee je rik nae de wèreld, mee je buuk nae de droom. Lekker mee je kont in 't waeter en de zunne op je rik. Aoltied de zeê.

Mee dulven ao 'k niks. Toen ik tiene was nie en noe nog nie. Dulven laege achter de dunen, in de polder en dat was zoetig waeter. Dat bewoog nie, dae zaete gin grôte vissen in, dae zat gin leven in. Tenminste nie zoas in de zeê. En mee je kont lekker in een dulve zitte? Je zou wè glad gek weze. Wie zit er noe in een dulve?

Me gienge wè 's stekelbaarsjes vange in de dulven, mae dat was ’k zò beu. 'k Wou aoltied wì bos nae zeê. Fuken van m'n vaoder lichte. Dan ao je toengen van een erm lang, of paelieng of een giftige pieterman. Dat was avontuur. Dan was je wì an zeê, dan zat je wì an de goeie kant van de dunen.

De goeie kant van de dunen. Eigenlijk zou 'k dae begraeve wille ore as mien tied gekommen is. Dan neemt den eeste naejaerssturm me mee nae IJsland, dan is 't gin stof toet stof mae waeter toet waeter. Dan zou 'k weze waer of ik uuteindelijk 'ore. Waer of ik vandaen gekomme bin. Vromme nae de bron. Zeêwaeter eit dezelfde minerale saemenstellienge as menselijk bloed tenslotte. Aoltied de zeê. Vraeg 't maer an de guus.

Mae mee je kont lekker in de zeê zitte, dat doe je nie zòvee mì a je à over de veertig bin. En: om echt gelukkig te wezen moe je dae een 'uus è. Moe je dae weune. Mee je rik nae Nederland en mee je buuk nae de zeê. Mee je kont in 't waeter, mae dan op een volwassen manier. Een 'uus an zeê is ideaal.

Zoas ze in Amerika ulder beach houses 'ebbe. Of in Dissoek de kleinere variant, die 'outen strandkotjes, mee veranda’s wì a je ook mag bluve slaope soms. Zò zou je in Domburg een 'uus moete 'ebbe aan de goeie kant van de dunen. Een paer fuken, een weunkaemer mee een grôte glaezen pui om 'eêl de zeê te zien, en aolles goed sturmvast voor as 't echt gieng waoie. En dan mae weune. Mee je kont lekker in de zeê.

Dan zoue 'k misschien ook wè guus wille. Die zou je dan zie zitte in de zeê en mee d'r rik nae 't 'uus. In augustus, op t Volksbad, mee ulder bênen een bitje wied. Op een plaetje van zilver. En dan zou 'k mee noen 'ard roepe dat ze om d'r beuterammen moeste komme. Mae ze zoue gebaere van niks. Ze zoue wè dienke: dae komt dien ouwen wì mee z’n paeliengwost. Ze zoue mee elk golfje ietsje dieper wegzienke in 't zand. Mee ermpjes vol 'oendervleis. Ze zoue eindeloôs wolken zien overgae. En ze zoue eventjes voele wat echt belangriek is. Dat zoue ze meeneme. De zeê is aoltied bie de guus.

Ontleend uit het tijdschrift "NOE"